ความหมายของคำว่า ' บัน ๒ '

บัน ๓
ก. เบา, น้อย, เช่น มัวเมาไม่บัน. (ดึกดําบรรพ์).
บันเบา
ว. น้อย (โดยมากมักใช้ในทางปฏิเสธหรือเป็นเชิงคําถาม) เช่นไม่บันเบา เรื่องนี้น่าสนใจบันเบาไปหรือ.
บั่น
ก. ตัดให้สั้น, ตัดให้เป็นท่อน ๆ.
บั่นทอน
ก. ทําให้สั้นหรือลดน้อยลง เช่น บั่นทอนอายุ บั่นทอนกําลัง, ทําให้เสียกําลังใจ ในคําว่า บั่นทอนจิตใจ.
บั้น ๑
น. ครึ่งหนึ่งหรือตอนหนึ่งของสิ่งที่แบ่งออกเป็น ๒ ส่วนเท่า ๆ กันเช่น บั้นต้น บั้นปลาย. สัน. ฝ่ายว่า, ส่วนว่า.
บั้นท้าย
น. ตอนท้าย, ส่วนท้าย; (ปาก) ตะโพก, ก้น, (ใช้แก่หญิง).
บั้นปลาย
น. ตอนท้าย เช่น บั้นปลายของชีวิต.